Wŏ xuéxí hànyŭ

Deze scooter is dus gestolen maar de nieuwe lijkt er best wel op, weten jullie dat ook weer.

Vijf dagen studeer ik nu Chinees. Na drie jaar van mijn eigen tijden bepalen, gaat mijn wekker nu elke dag om 07.00 en zit ik om 08.15 in de metro. Nou ja, sta ik in de metro. Want echt veel plaats is er nooit.

Ik vind het hartstikke leuk om Chinees te leren. Maar het is moeilijk. Veel. En vooral: heel ingewikkeld. Dat komt niet alleen door de vier verschillende tonen. Vijf eigenlijk, als je de neutrale toon meetelt. Maar het heeft er wel mee te maken. Dat grapje dat we in Nederland soms maken, dat hetzelfde woord op een andere manier uitgesproken iets heel naars kan betekenen? Dat is echt zo.

En dat andere grapje, dat de letter -r een -l wordt, nou, dat is dus ook zo. In China heet ik Luó Shān (uit te spreken als Lwoo Shaan, voor zover je Lwoo uit kun spreken). Maar de -r wordt soms ook een -zj klank. En de -e wordt in sommige gevallen weer een -r. Volgen jullie het nog?

Goed Chinees spreek ik natuurlijk nog lang niet, maar toch heb ik ons al een keertje uit een vervelende situatie kunnen redden. Onze scooter was gestolen en uiteraard vonden we het allebei nodig die dezelfde dag nog te vervangen. Letterlijk twee minuten hadden we ‘m in ons bezit en we werden al aangehouden door de politie. Een agent begon druk in het Chinees tegen ons te praten. Heel rustig vroeg ik aan hem of hij Engels sprak. In het Chinees dus. Dat was niet zo, maar hij wilde wel weten of wij Chinees spreken. Ik vertelde hem vervolgens dat zowel De Belg als ik geen Chinees spreken. Een Engelssprekende agent werd toen opgeroepen, aardige man. Vroeg ons waar we vandaan kwamen. In het Engels. Die vraag kon ik vervolgens in het Chinees beantwoorden. Mooi dat ze dat vonden joh, die agenten. Na het betalen van de boete voor het inrijden van een straat waar scooters niet zijn toegestaan, heb ik ook netjes gedag gezegd.

Of China nou het beloofde land is, dat weet ik niet. Het stinkt vaak in de metro en er zijn hier veel kakkerlakken. Thuis valt de stroom regelmatig uit en het eten in Shanghai is nogal smakeloos. Maar Chinees leren vind ik oprecht heel tof. En dat ik mezelf verstaanbaar kan maken, maakt me ook best een beetje trots. Wie weet komt met de taal ook de liefde voor het land.