Over twee weken ga ik China alweer verlaten. Ons verblijf is ietwat ingekort. Dat heeft verschillende redenen, die allemaal heel onboeiend zijn en niets toevoegen aan dit verhaal.
Echt rouwig ben ik niet. Ik heb me hier maar niet kunnen aanpassen. Ik heb het echt geprobeerd, hoor. Ik was namelijk voor onze verhuizing ook enorm enthousiast. Tijdens een kennismakingsbezoek aan Shanghai vorig jaar, zag ik alleen de positieve dingen en heb ik geen seconde nagedacht over eventuele valkuilen. En zelfs de eerste twee weken na de verhuizing, was ik dolgelukkig. Maar daarna kwamen langzaam maar zeker de irritaties.
Zo kan ik er maar niet aan wennen dat er hier te pas en te onpas gerocheld wordt. Met zo’n enorm geluid, dat ze even wat spuug bij elkaar zoeken, en dan met nog meer geluid op straat uitspouwen. Of het geluid dat hier door sommige veel mensen geproduceerd wordt. Op straat of in winkels naar elkaar schreeuwen is eerder regel dan uitzondering. Veel mensen kijken filmpjes op hun telefoon zonder oordopjes, waardoor een kakafonie van verschillende geluiden ontstaat. Voor iemand met misofonie een grote hel. Om nog maar niet te spreken over de parkeerwachter in onze straat die de hele dag door naar zijn draagbare radio luistert.
Ik heb niets tegen de Chinese cultuur. Sterker nog, vroeger verdiepte ik me al in Chinese astrologie en in TCM (Traditional Chinese Medicine). Nog steeds geloof ik in de werking van Chinese kruidentheetjes en poedertjes, tot hilariteit van De Belg. En dus was het voor mij ook moeilijk te rijmen dat de Chinees zelf over het algemeen zo individualistisch is. Iedereen leeft hier voor zichzelf en ik ben totaal anders ingesteld.
Ik ben mezelf hier dan ook enorm tegengekomen. Ik dacht altijd dat ik het overal wel zou redden en me overal aan zou kunnen passen. Ja, mochten we hier echt die twee jaar volmaken, had ik het ook zeker gered. Shanghai zelf namelijk is een geweldige stad. Alles is hier mogelijk. Nou ja, buiten Google, Twitter en Facebook dan… Maar Shanghai is de stad van de toekomst en dat is duidelijk. We hebben hier leuke vrienden gemaakt met wie ik graag nog veel meer op pad was gegaan. Shanghai is magisch en betoverend. Dus gered had ik het zeker. Maar het aanpassen was never nooit gelukt. En dat zit me tegelijkertijd ook dwars. Wat zegt het over mij dat ik het maar niet eens kan zijn met de manier waarop mensen hier in het leven staan? Oordeel ik dan toch meer dan ik altijd van mezelf heb gedacht?
Of ik nog eens terugga naar China, weet ik niet. Ik vind het jammer dat ik niet meer van het land heb kunnen zien, maar ik kan landen bedenken waar ik liever naartoe zou gaan als ik op vakantie ga. Met gemengde gevoelens kijk ik terug op mijn verblijf hier. Blij om naar mijn familie en vrienden te gaan, ben ik zeker. Maar spijt heb ik niet!
RoxanneWorld 